เมื่อข้าเกิดในที่-ที่มีความริษยาปกครอง เป็นผู้นำ และมีอำนาจ ความริษยาเหล่านั้นได้สั่งการความชัง ความเกลียด และโกรธ ให้ดูแลสิ่งที่เรียกว่า ตัวข้า และตัวข้าก็ถูกปกครองด้วยสิ่งเหล่านั้น และมากกว่านั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมีสหายใหม่อย่าง ใส่ร้าย และสร้างเรื่องกับกลั่นแกล้งเข้ามามีบทบาท และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้น การเพาะบ่ม ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ตัวข้า
..
ข้าถูกสหายเหล่านี้ทำร้าย
ทุกวัน
นาที
วินาที
จนข้าบาดเจ็บและเจ็บป่วย ผู้อื่นมักเมินสิ่งที่ข้าเป็นเพราะคิดว่า แค่นั้น แค่นี้ และแน่นอนพวกเขาไม่ได้มีสหายเหล่านี้ แบบที่ข้ามี และพวกเขาก็คือหนึ่งในสหายเหล่านั้นทันทีหลังจากที่ เอ่ย เช่นนั้นต่อข้า
..
ข้าไม่มีสิทธิ์ปกป้องความจริง และไม่มีโอกาสเอ่ยแก้ตัว ข้าไม่มีความสามารถในการเรียกร้อง และขอโอกาสให้ตนเองยิ้ม ข้าพูดไม่ได้ในสิ่งที่ควรพูดและ ปราศจากสิ่งมีชีวิตที่รอให้ข้าเอ่ยกล่าว เล่าเรื่อง เพราะแน่นอน ไม่มีใครเชื่อ-ตัวข้า
และเมื่อข้าเอ่ยกล่าวสิ่งใดไม่ได้ โต้แย้งไม่มีเสียงและสิทธิ์ในการร้องขอไม่มี ข้าจึงไม่สามารถใช้ปากของตนออกเสียงอะไรได้อีก -จึงทำได้แค่มอง มอง ผ่านดวงตา และจดจ้องกับบางสิ่งบางอย่างที่แล้วแต่ใจจะปราถนาสื่อออกมาผ่านดวงตาคู่นี้ว่า รู้สึกอย่างไร และมันก็ทำงานได้ดี เสมอมา
ทุกคนจดจำข้าผ่านดวงตา...
เศร้า เหงา เดียวดาย -ชิงชัง เคียดแค้น และปราถนา -เสแสร้ง และยิ้มผ่านดวงตานั่น โกหกและเจ้าเล่ห์ ข้าสร้างมันได้ผ่านดวงตาคู่นี้ เพื่อปกป้องข้าจากสิ่งที่ไม่ต้องการ แต่ก็ไม่ได้ผลเสมอไปหรอกนะ เมื่อความชังคือม่านแรกของดวงตาข้า หาใช่สิ่งอื่น ผู้คนจึงตัดสินข้าผ่านสิ่งแรกที่เห็น -ข้าดูเลวร้าย- และข้าหาได้สนใจผู้คนเหล่านั้น ข้าไม่ได้มีพื้นที่มากพอให้คนเหล่านั้นมาขีดขีด-เขียนเขียนอะไรได้อีกบนตัวและหัวใจของข้า และระหว่างทางเมื่อข้าเติบโต ข้าได้พบสิ่งมีชีวิตที่มีหัวใจเต้นเหมือนกันกับข้า แต่ไม่เหมือนกันกับข้า เขารักษาและ เพาะบ่ม ข้าอีกครั้ง ข้าไม่อาจหายและอาจล้มลงได้ตลอด แต่สิ่งที่มีค่าข้ามากกว่านั้นคือข้ารู้ รู้แล้วว่ายารักษาคือสิ่งใด และสิ่งที่รู้มันจะติดตัวข้าไปตลอดกาล เมื่อข้าต้องการรักษาหัวใจนี้ของข้าอีกเมื่อใดก็ตาม ที่ทุกสิ่งพร้อม
"สำหรับพวกเจ้า สิ่งมีชีวิตที่อยู่รวมกันเป็นอณาจักร ที่ถูกปกครองโดยผู้ที่มีอำนาจมากกว่า หากเขาใช้อำนาจเหล่านั้นทำให้พวกเจ้าเอ่ย ออกเสียง และร้องขอไม่ได้ จงเปลี่ยนตัวเจ้าเองให้เป็นเสียงแทนการ พูด และจงจดจำไว้ จงให้หัวใจของสิ่งมีชีวิตปกครองเจ้า แต่อย่าให้ ความรู้สึกของสิ่งมีชีวิต มาปกครอง เพราะหากขาดกายและสมองกรั่นกรอง-ควบคุม มันก็ไม่ต่างอะไรกับวิญญานชั่วร้ายที่ปราศจากเนื้อกายของสิ่งมีชีวิตมาปกปิดความน่ารังเกลียดจากภายใน ที่ใดมีผู้คนมาก ที่นั่นย่อมมีผู้นำ จงเลือกผู้นำในแบบที่ใจเจ้าอยากเดินตาม"
...
และเมื่อข้าเปลี่ยนความชังมาเป็นการชำระ ยอมถูกชำระ ชีวิตข้าจึงเปลี่ยนอีกครั้ง
ข้าคอยเฝ้าชำระบาป ที่
-ติดค้าง
-ผู้คน
-สัตว์
-สหาย
-และมารดา
และระหว่างการชำระ ข้าก็ยังคงเดินทางเรื่อยๆ วันใด วันหนึ่ง พวกเจ้าอาจได้พบ และเจอข้า หาใช่แค่ อ่าน ผ่านตัวอักษรดั่งที่เจ้าทำ เช่นตอนนี้ และข้าหวังว่า หลังจากเจอและพบกัน ข้าคงไม่ต้องมาคอยติดตาม เพื่อชำระ ตัวเจ้าบางคน... จงเป็นสิ่งที่ดีและมีค่า ให้ระหว่างทางของข้ากับเจ้าน่าจดจำเถอะนะ
..................................................................................................................................... ©salinsiree
..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น