มันอยู่ในหลายๆสถานที่ทั้งบนร่างกาย และภายในจิตใจ ลึกลงไปถึงแก่นของจิตวิญญาณ เธอถูกติดตามด้วยความมืดที่บางครั้งกลายเป็นสีเทาหม่นหมอง มันคอยลอยอย่างเบาบางแต่หนักหน่วงเพื่อคอยปกคลุมเธอ เธอจึงเลือนลางในสายตา และบางครั้งผู้คนอาจมองไม่เห็นเธอ
ความมืดมันคอยหลอกหลอนและคอยเกาะ-เพื่อกัดกินเธอ และมันได้กัดกินเธอมานาน จนสุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเลิกตัดสินมัน เธอเหนื่อยและไม่ได้ไล่มันไปอีกแล้ว แต่กลับเลือกที่จะอาศัยอยู่กับมันอย่างเป็นมิตรเรื่อยมา และอาจจะตลอดไป อย่างที่เธอเคยกล่าวไว้ในหลายๆบันทึกก่อนหน้านั้น
ในที่สุดเธอก็คิดได้ ว่าจะหาสิ่งใดมาเติมชิ้นส่วนที่ขาดหายไปอย่างไร "เพราะหลุม" มันมีเยอะเกินไป จนเธอกลัว เธอนั้นหวาดกลัวเหลือเกินว่าจะไม่มีพื้นที่มากพอให้เธอได้ยืน หากหลุมกำเนิดมากขึ้น มากขึ้น จนเต็มจิตใจของเธอ เต็มเนื้อหนังที่ห่อหุ้มชีวิตของเธอ จิตวิญญาณของเธอก็คงร่วงหล่นและดิ่งลงลึก...จนสุดจะหยั่งถึง และคงไม่อาจได้กลับมาจากหลุมอีก...ในวันต่อมา
เธอจึงตัดสินใจ "กัดกินความมืด" เช่นเดียวกับมันที่กัดกินเธอมาตลอด จนตอนนี้ต่างฝ่ายต่างกัดกินกันเอง ต่างฝ่ายต่างมีชิ้นส่วนของกันและกัน จนเกือบ... เกือบจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน เราต่างอยู่ร่วมกัน "หลุมดำ" ในเธอนั้น มันเป็นวงขนาดเท่ากำปั้นมือ อยู่ตรงตำแหน่งหน้าอกข้างซ้าย มันเกิดหลุมขึ้นที่นั่นก่อน และเป็นที่แรก
"หลุมแรก"
เธอจำมันไม่ได้หรอกว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน หรือเมื่อไหร่ เวลาอะไร ด้วยเวลาที่เนิ่นนานมาแล้ว หรือบางทีเธอแค่อาจอยากลืมมัน
ในหลุมมีความทรมานดั่งไฟแห่งความระทมทุกข์และเศร้าโศก มันหม่นหมอง แม้ปากหลุมจะเล็กเพียงเท่ากำปั้นมือของเธอ แต่ภายในหลุมกลับกว้างใหญ่และลึกจนยากที่จะหยั่งถึง มันแผดเผาเธอจนแทบมอดไหม้ จนเกือบขาดใจ หลายครั้งที่เธอคิด ว่าเธอนั้นได้ตายแล้วจากการตกหลุมแห่งความทุกข์ทรมานเหล่านั้น
ไม่มีใครถามเธอหรอก ว่าภายในหลุมของเธอมีอะไรอยู่ในนั้น หรือ ในแต่ละหลุมมีเรื่องราวใดอาศัยอยู่บ้าง หรือต่อให้มีสิ่งมีชีวิตตนหนึ่งสอบถามเธอ เธอก็อาจเพียงมองใบหน้าของสิ่งมีชีวิตตนนั้น และน้ำตาไหลออกมาเพื่อทดแทนคำตอบ แต่ถ้าสิ่งมีชีวิตตนนั้นอยากรับรู้จริงๆ หรือหากเธอยอมเอื้อนเอ่ย คำสั้นๆที่เธออาจตอบได้คือ "มันเศร้าและดิ่งลงลึกเหลือเกิน"
เธอไม่รู้หรอก ว่าในวันนี้ คืนนี้ เธอจะได้ตกไปอยู่ในหลุมไหน หรือหลุมไหนจะดึงเธอให้ร่วงหล่นลงไป ยิ่งลึกความสามารถในการหายใจของเธอจะลดลง ยิ่งฝืนเพื่อหายใจ-ยิ่งล้าสุดแสน มันทรมานดั่งร่วงหล่นสู่ดงกุหลาบสีดำที่มีหนามแหลมคอยทิ่มแทงให้บาดเจ็บ มีเลือดไหลรินในดวงใจ เฉกเช่นน้ำตาที่ไหลเป็นสายธารสีแดงหม่นหมองจนเกือบคล้ำ
แต่ละหลุมก็มีเรื่องราวของมัน ทั้งความทุกข์ ความเศร้า หม่นหมอง ความเสียใจ และความผิดหวัง มันมีเสียงกรีดร้องทั้งจากตนเองและคนอื่นๆที่เธอทั้งรักมาก และชังมาก หรือคนที่เธอเคยทำลาย หรือคนที่เคยทำลายเธอ เรื่องร้ายแรงต่างๆมีอยู่ในแต่ละหลุม มันมีทุกสิ่งที่ตามหลอกหลอนไม่ว่าจากความผิดที่เธอได้กระทำ หรือความถูกต้องที่ต้องพยายามทำแม้จะเป็นเรื่องที่เจ็บปวด และผิดก็ตาม รวมถึงเรื่องราวความสะเทือนใจคล้ายถูกก้อนแข็งๆของเศษหินแหลมปาใส่
--------------------------------------------------------------------
จะมีใครบ้างเล่าที่อยากจะอยู่ไกล้หลุมดำของเธอ ใครเล่าจะรักคนที่มีแต่ความเจ็บปวดและมีแต่บาดแผลเช่นเธอ เพราะว่ามันไม่มีใครหรอก ที่อยากจะร่วงหล่นพร้อมๆกับเธอในทุกๆวัน และในทุกๆวันทุกๆคืนที่เธอดิ่งลงหลุม เธอก็ยังต้องหาทาง-พยายามดิ้นรน-เพื่อหาทางขึ้นมาจากหลุมเหล่านั้นอีกครั้ง เพื่อให้ได้หายใจ และเพื่อให้อยู่รอดต่อไป-ในอีกวันต่อวัน มันเหนื่อยเหลือเกิน... แล้วใครล่ะ ที่จะร่วงหล่นพร้อมกับเธอ และคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันเพื่อหาทางกลับขึ้นมาจากหลุมดำเหล่านั้น
โอวว... เธอเหนื่อยเหลือเกิน มองดูเธอสิ คุณเห็นเธอไหม คุณเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีเพียงเนื้อหนังบางๆปกปิดกระดูกคนนั้นไหม เธอมีดวงตาสีดำ และผมยาวสีดำ
บางครั้งเธอหวัง
หวังว่าจะมีใครสักคนที่เลือก-และมองความเจ็บปวดของเธอเป็นสิ่งสวยงาม ใครสักคนที่เมตตาและรักเธอ คนที่มั่นคงพอจะยืนอยู่ปากหลุมที่หมิ่นเหม่ บนพื้นที่อันคับแคบ หากถอยหลัง หรือเดินหน้านิดเดียว ก็ต้องเป็นอันร่วงหล่น ใครสักคนนั้นจะมีไหมนะ เธอคิด คนที่จะไม่ร่วงหล่นไปกับเธอ แต่คอยดึงเธอเอาไว้ หรือดึงเธอขึ้นมาจากหลุมในวันที่เธอร่วงหล่นดิ่งลงสู่หลุมที่ลึกเหล่านั้น ใครสักคนที่คอยโอบกอดเธอด้วยความห่วงใย อบอุ่น แข็งแรง ปกป้องเธอด้วยอ้อมแขน เพื่อไม่ให้หลุมใดดึงเธอลงไป
ใครสักคน มิตรสหายสักคน เพื่อนรัก หรือคนที่อาจรักได้สักคน..... คนที่เธออาจรักได้ หรือใครสักคนที่อาจ "รัก" เธอได้ เพราะหากเขาผู้นั้นได้รักเธอ ได้มีเธอเป็นของเขา เขาจะต้องมั่นคงและนิ่งดั่งหินผา รวมถึงต้องอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน มือของเขาต้องจับสิ่งมีชีวิตเช่นเธอให้แนบแน่น และบอกเธอซ้ำๆว่า
เขาจะไม่จากไปไหน
ได้เวลา ทำลายหลุมแล้ว
ได้เวลา เย็บบาดแผลแล้ว
..........................................................................
มันคือความรัก รักและเคารพในความเจ็บปวดของเธอ และเขาเหล่านั้นอาจเห็นบาดแผลของเธอ งดงาม หวังว่าพวกเขาอาจคิด อาจจะบรรจงรักษาและเยียวยา เยียวยาเธอ และหวังว่าเธออาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่กำเนิดมา เพื่อให้สิ่งมีชีวิตเหล่านั้น รักเธอ
-
"แต่มันไม่ใช่"
เสียงเล็กๆที่เบาบางเอ่ยตอบ
"ไม่ใช่และไม่มีวัน ความกลัวในการมีอยู่ของใครอีกคนนั้นมีมากเกินไป มันแกร่งเกินไป ผู้คนไม่ชอบฉันมากเกินไป..."
"และ..."
"ฉันไม่ชอบผู้คนมากเกินไป ไม่... รับไม่ไหว.. ไม่ได้.."
"ไม่... ไม่... รักไม่ได้..."
"ทำไม่ได้...."
..........................................................................
หลุมดำเหล่านั้นกำลังร้องเรียก
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
.
.
.................................................
©salinsiree
...
.
.
If you have any questions, or would like to talk, contact me!
salinsiree@gmail.com
