แด่... แม่

การมีอยู่ ที่อยู่จนดูเหมือนไม่มีวันลาจาก หรือจากลา

บางสิ่ง บางอย่าง ทั้งที่จับต้องได้และไม่ได้นั้น ล้วนเป็นสิ่งที่เราเคยพบเจอ-ทั้งแค่ผ่านสายตา หรือสัมผัสจับต้องได้ และบางครั้งอาจเข้มข้นจนถึงขั้นผูกพันธ์ 

-

ของรัก

คนรัก

สิ่งอันเป็นที่รัก 

-

แด่... แม่

แม่จ๋าของลูก ตอนนี้แม่จ๋าทำสิ่งใดอยู่ที่ไหน-แห่งหนใด สักที่ที่แม่จ๋าของลูกอยู่ ที่ตรงนั้นงดงามเหมือนดั่งที่แม่วาดฝันเอาไว้บ้างหรือไม่ มันมีพร้อมทุกอย่างแล้ว ... ใช่หรือไม่

การมีอยู่ของแม่ทำให้ลูกชิน ชินจนไม่อาจคิดได้ว่า ลูกจะมีวันนี้ วันที่สูญเสียแม่ไป เป็นการจากลา

ที่ไม่ได้อะไรตอบแทน นอกจากหัวใจที่อ่อนล้าและน้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมา แต่มันกลับไหลรินอยู่ภายใน-ในใจของลูก กายของลูก แม้บางครั้งลูกจะสะอื้นเพราะความคิดถึงโหยหาและความผูกพันธ์นำพา พาให้ลูกชิน-ชินจากการมีอยู่ที่ยาวนาน และสูญสลายฉับพลันไม่ทันตั้งตัว 

แม้บางครั้ง ก่อนหน้านี้แม่จ๋าของลูกเริ่มบางเบา เริ่มล่องลอย ลูกก็เริ่มกังวลว่าการสูญเสียจะก่อตัว ลูกคิดและจินตนาการถึงการมีอยู่ลำพังของลูก ทำให้ลูกทุกข์ระทมและเคว้งคว้าง แต่แล้วแม่ก็กลับมามีน้ำหนัก จนหนักแน่นอีกครั้ง จึงไม่ล่องลอยไปไหนไกลจากลูก แต่ลูกก็เริ่มระแวง ว่าแท้จริงแล้วการสูญเสียนั้นง่ายกว่าการมีอยู่มากมายนัก แต่แม่ของลูกก็ยังอยู่จนลูกเริ่มชินอีกครั้ง และไม่คิดว่าแม่จ๋าที่แข็งแกร่งของลูกผู้นี้จะจากไปไหน จนสุดท้ายแม่ของลูกก็กลับมาบางเบาอีกครั้ง และครั้งนี้ยาวนานนักที่แม่จ๋าไร้น้ำหนัก ลูกเริ่มคิด... เป็นเวลานานแค่ไหนไม่แน่ชัด แต่ในความคิดมีความทำใจแอบแฝงอยู่ มันซ่อนเร้นอยู่ในความทุกข์ที่ลูกมี
.
เวลาที่แม่จ๋ายื้อ เพื่อให้ลูกทำใจและแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่พลั้งกระทำเล็ก-มากกับแม่จ๋า
และแล้ว
เป็นเวลาหลายวันของช่วงสุดท้ายแห่งความทรมาน สำหรับแม่จ๋าของลูก
ลูกเฝ้าดูแม่ นั่ง นอนเคียงข้างแม่จ๋า ลูกไม่ได้นอน และไม่ได้ดื่ม-กินรับประทาน ความอัดแน่นภายในท้องจนอิ่มของลูกคือความเหงา น้ำตาของลูกแทนการกระหายที่จะดื่ม ลูกเฝ้ามองแม่จ๋าทรมาน และลูกนั้นสงสารแม่จ๋าสุดหัวใจ แม่จ๋ากำลังเหนื่อย จนสุดท้ายจิตวิญญาณของแม่จ๋าก็บอบบางและไม่เป็นตัวเอง แต่ลูกก็ยังคงเฝ้า-ดูแลแม่จ๋า นั่ง นอนเคียงข้างดังเดิม แม้ในวันที่แม่จ๋าไม่เป็นตัวเองและไม่สามารถสื่อสารกับลูกได้อีก ลูกจึงบอกรัก รัก รัก รัก รัก รักแม่จ๋า เพื่อให้คำนี้เหมือนคำสุดท้ายของการบอกลา ให้แม่จ๋าได้ยินคำนี้จนวินาทีสุดท้าย เป็นคำสุดท้ายที่แม่จ๋าจะจดจำได้ และคำว่า อย่าห่วงสิ่งใด คำนี้ของหนูมอบให้แม่จ๋า เป็นคำสุดท้าย
.
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่แม่จ๋าครวญคราง ด้วยความทรมาน
 ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่หรือกี่ครั้งที่ลูกบอก รักแม่จ๋า
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
จนสุดท้าย
แม่จ๋าก็จากไป
..............................................................

แม่จ๋าแค่หลับไหล ทำไมน่ะหรือ 

เพราะใบหน้าของท่าน สีผิวของท่าน สีหน้าของท่านนั้นมันช่างดีเหลือเกิน เส้นผมเงาขลับขนตาดกดำ ผิวพรรณสดใสชมพูระเรื่อและเหมือนกับใบหน้านั้น-ยิ้มให้ลูก แม้ลูกจะเศร้าโศกแต่บางความคิดก็เข้ามา แม่จ๋าของลูกไม่ทรมานแล้ว เพราะก่อนหน้านี้มันช่างแตกต่างเหลือเกินกับสิ่งที่แม่เป็น สี ของแม่ ตอนมีชีวิตในช่วงเวลาสุดท้ายแม่จ๋าของลูกนั้นมีสีที่หม่นหมองเหลืองซีดและหดหู่ แต่ตอนนี้แม้แม่จ๋าจะจากไปแต่ทุกสิ่งของแม่จ๋ากลับสดใสเป็นสีชมพู ปราศจากความหม่นหมองบนใบหน้านั้น... แม่จ๋าเคยกังวลเสมอ ว่าวันสุดท้ายของชีวิตจะต้องอยู่ลำพังและจากไปลำพัง แม่จ๋าเคยเล่าว่ายายจ๋าของลูกนั้นจากไปโดยที่แม่จ๋ายังไม่ได้กลับมาเพียงแค่วันเดียว แม่จ๋าจึงกลัว และยังมีผู้ทำนายดวงชะตาอีกมากที่ยังคงทักว่าลูกจะไม่ได้อยู่กับแม่จ๋า จนถึงตอนนี้แม่จ๋ารู้ไหม ลูกคือคนสุดท้ายที่อยู่กับแม่จ๋า ลูกดูแลและบอกรัก ลูกเฝ้าและปกป้องแม่จ๋า ลูกไม่เคยห่าง แม้ความทุกข์ทรมาน ความเหงาและเจ็บป่วย ความเครียดและโดดเดี่ยว ความหิวและกระหายทำให้ลูกเหมือนร่างไร้วิญญาณต่อผู้พบเห็น แต่กระนั้นลูกก็ภูมิใจยิ่งนัก ลูกดีใจที่ลูกคนนี้ได้ทำหน้าที่ลูกในช่วงเวลาสุดท้ายของแม่จ๋า ไม่จากไปไหน ไม่เป็นดั่งคำทำนายของผู้ใดและดั่งใครที่ทักไว้ แม่จ๋าดีใจใช่ไหมที่แม่จ๋าไม่เดียวในวันสุดท้าย ความเดียวดายนั้นลูกคือผู้ได้รับมันเองหลังจากแม่จ๋าทิ้งลมหายใจสุดท้ายเอาไว้ แต่กระนั้นเพื่อแม่จ๋าและดั่งคำสัตย์ที่ลูกให้ไว้ ว่าอย่าห่วงหนูนะ ลูกจึงสู้และแม้จะท้อแท้ แต่ลูกก็ยังจะหายใจต่อไป แม่จ๋าลูกทำหน้าที่ของผู้เป็นลูกได้เท่านี้ ลูกอาจทำได้ไม่ดีเท่าใคร แต่ลูกก็ทำสุดหัวใจที่ลูกมีเพื่อแม่จ๋า และคำขอสุดท้ายของลูกคือ ขอให้แม่จ๋ามีความสุข สุขสว่างสดใส อิ่มหนำสำราญ และสมหวังทุกสิ่งนะแม่จ๋า

...............................................................

จดหมายธรรมดา ในโลกแห่งความเป็นจริง 

ราตรีสวัสดิ์...แม่ หนูคิดถึงแม่มากเหลือเกิน แต่ก็ต้องเก็บความคิดถึงกับน้ำตาเอาไว้ เพราะหนูกลัวเหลือเกินว่าแม่จะห่วงและไม่ยอมพัก ไม่ยอมเลิกดูแลหนู. แม่จ๋า แม่เหนื่อยมามาก ตอนนี้แม่ได้พักแล้วนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราสัญญาต่อกันมันยังคงเดิมเสมอ. แม่เคยบอกกับหนูว่า "ไม่ว่าใครจะจากหนูไป หรือว่าหนูจะสูญเสียใครไป แม้ว่าหนูไม่อาจมีใครในโลกใบนี้ได้ แต่จำไว้ว่าแม่คนนี้จะอยู่กับหนูและไม่มีวัน ไม่มีวันจากไปไหน แม้ว่าแแม่จะไม่มีอะไรมาปกป้องหนูได้ แต่แม่ก็รักหนูมากกว่าสิ่งใด รักมากที่สุดในชีวิต แม่สัญญา" และแม้ตอนนี้แม่จะจากหนูไปแล้ว ไม่ได้อยู่กับหนูอีก หนูก็ไม่ได้คิดว่านั่นคือการผิดสัญญา เพราะแม่รักษาสัญญามาโดยตลอด เสมอ ทุกวินาที แค่ตอนนี้เวลาของแม่หมดลง และเพราะแม่อยู่กับหนู หนูอยู่กับแม่ ไม่เคยแยกจากกัน หนูจึงได้อยู่ นอน และนั่งข้างๆแม่ จับและสัมผัสกับบอกรักซ้ำๆจนวินาทีสุดท้ายที่หนูมองเห็นว่าแม่นั้นหลับตา และหนูคิดว่าแม่หลับ แค่หลับ พัก เพราะใบหน้าแม่นั้น ดีเหลือเกิน แม่ไม่ทรมานและนั่นคือสิ่งที่หนูแคร์. ก่อนหน้านั้นหนูทุกข์ทรมานเหลือเกินที่เห็นแม่ทรมานและเจ็บป่วย แต่ตอนนี้มันจบแล้วนะ มันสงบแล้วสำหรับแม่จ๋าของหนู แม่ได้พักแล้วนะ. สำหรับหนูกับแม่เราต่างบอกลากันแล้วในแบบของเรา ในเวลาของเรา ที่ซึ่งเป็นของเรา และหนูสัญญาว่าจะทำทุกอย่าง ทุกอย่างไม่ให้แม่ห่วง หนูจะเล่นฮาร์ปให้ไพเราะมากกว่าที่เป็นอยู่ จะกระโดดให้สูงกว่าที่แม่ชอบ จะอ่านหนังสือต่อจากแม่เพื่อรู้ตอนจบแทนแม่ จะทำในสิ่งที่แม่ฝันให้เป็นจริงไม่มากก็น้อย และหนูจะชนะทุกศัตรูโดยไม่ทำลายศรัตรู หนูจะอยู่ให้รอด และหายใจให้เป็น พูดกับผู้คนให้เก่งเหมือนเดิม เหมือนที่เคยเป็นเมื่อนานมาแล้ว และจะหัวเราะบ่อยๆจนสนิทกับมัน. ตูดแหนม รัก แม็กนั่ม มากที่สุดในหัวใจและคิดถึงแทบขาดใจ หนูหิวจังเลย ราตรีสวัสดิ์แม่จ๋าของตูดแหนม

..................... 

บทความนี้แด่ ผู้เป็นแม่ที่สวยงามของลูก