บทที่ 1
...............เจ้าหญิง ที่ไม่ใช่เจ้าหญิง
ชื่นชมข้า
เพราะข้า เป็นข้า
อย่า ชื่นชมข้า
เพราะข้า เป็นใคร
-
ทุกคนเรียกข้าว่า เจ้าหญิง และก้มหัวให้ข้า : ข้าเป็นตัวเอง และรักในสิ่งที่ตนเองเป็น และเป็นแบบนี้เสมอมา ข้าคิดและทำในแบบของข้า ข้าชอบและบอกว่าชอบ ข้าเกลียดก็บอกเสมอว่าเกลียด ข้าทำในสิ่งที่คนอื่นมักทำไม่ได้และเก่งเสมอในสิ่งที่คนอื่นผิดพลาด แต่บางครั้งข้าก็บกพร่องในเรื่องที่คนอื่นทำได้ดี และยอดแย่ในสิ่งที่คนอื่นทำได้สุดยอด ข้าเห็นจุดบกพร่องของตนเอง และข้อเสียเหล่านั้นที่ข้ารู้ดีเสมอมา แต่ไม่เคยได้คำติเตือนหรือคำแนะนำจากใคร ไม่มีใครต่อว่าหรือห้ามข้าไม่ให้กระทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ตลอดเวลาข้าได้รับคำชมเสมอตั้งแต่จำความได้ ข้าไม่เข้าใจอยู่นานจนกระทั่งวันหนึ่งในฤดูร้อนเมื่อปีที่แล้ว ข้าได้พบหญิงสาวคนหนึ่ง หล่อนน่าจะอยู่ในวัยเดียวกันกับข้า หรือน่าจะอายุน้อยกว่า ข้าคิด แต่หลังจากพูดคุยจึงได้รู้ว่าหล่อนมีอายุมากกว่าข้า-สองปี เธอเป็นคนที่ทำให้ข้าเข้าใจความเป็นไปของมนุษย์ และแนะนำนิสัยที่มนุษย์ชอบพกติดตัวเสมอให้ข้าได้รู้จัก กับสอนให้ข้าได้เติบโตในแบบที่ข้าเป็นโดยไม่ตัดส่วนไหนในความเป็นตัวข้าออกไปเลยสักนิดเดียว
ลักษณะ : เธอค่อนข้างตัวเล็กและผอมมาก มากจริงจริง แต่ถึงแม้จะผอมแต่เธอก็เป็นคนที่มีรูปร่างดี เพียงแต่เธอเหมือนเด็กหญิงที่ขาดการดูแล ผมเธอยาว ใช่ใช่! ผมสีดำของเธอยาวมากและสวยมากด้วยเช่นกัน เธอมีผิวสีน้ำผึ้งซึ่งหาได้ยากมาก หรือข้าไม่ค่อยได้พบเจอเอง -ก็ไม่รู้สินะ- 
และที่สำคัญ ข้าชื่นชอบดวงตาคู่นั้นของเธอ มันเหมือนเพชรสีดำสนิทที่มีหยดน้ำบางอย่างไหลวนไปมาหรือกลิ้งไปมา ข้าชอบจ้องมองมัน. มองว่าแปลก แต่ข้าก็ชอบที่จะดู แต่เมื่อเธอมองไปทางอื่น สิ่งที่สะดุดตาข้านั้นคือขนตาของเธอ มันช่างงดงามและอ่อนช้อย เธอมีขนตาที่ยาวมากและดวงตาสองชั้นเหมือนกรอบที่ได้รูปนั้นทำให้ดวงตาของเธอคมเข้มและดู เอิ่ม.. ดุร้าย เมื่อยิ้มจะดูเหมือนยโสหน่อยหน่อย เธอแต่งตัวรัดรูปด้วยความมั่นใจในรูปร่างที่มี อวดส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนด้วยชุดกระโปรงยาวเรียบง่ายไม่ได้ฟูฟ่องอย่างใครๆ มันดูเรียบร้อยโดดเด่นและข้าแอบเห็นกางเกงหนังสีดำที่เธอสวมไว้ภายใต้กระโปรงนั่นด้วย และแน่นอนชุดของเธอทั้งชุดมีสีดำ มันเป็นสีดำที่ทำให้ข้ากลัว ดำอย่างลึกล้ำ จนผู้คนรอบตัวยังต้องเผื่อที่เพื่อเว้นระยะห่างจากเธอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยจัดจ้าน หรืองามแบบไม่มีที่ติใดใด แต่เธอมีความงามที่คนต้องจ้องมองในแบบของเธอ เธอมีความสวยที่ไม่สามารถอธิบายได้ เธอก้มหัวให้ข้าและเงยหน้า จ้องมองข้า-สบตาข้า ไม่สิ เธอจ้องตาของข้าเลยต่างหาก
-ข้ามีชื่อว่า ไซลี่ และข้าเดินทางมาเพื่อเป็น "ผู้ฝึกสอน-ชั่วคราว" ให้กับท่าน เจ้าหญิงของข้า-
นั่นคือข้อความแรก ที่เธอสื่อสารกับข้า...
ไซลี่ หรือ ไซย์ เธอคืออาจารย์ของข้า เป็นผู้หญิงที่แปลกและแตกต่าง และประหลาดในบางเรื่อง -ถึงจะกินเก่งจนดูไม่น่าเป็นไปได้เลยก็ตาม- ใช่แล้ว! เธอกินเก่งอย่างเหลือเชื่อ เธอชอบมันฝรั่ง ไม่ว่าจะเป็นขนมที่ทำจากมันฝรั่งหรืออาหารที่ทำจากมันฝรั่ง เธอจะกลายร่างเป็นเทพธิดาใจดีเมื่อถึงเวลากินทันที -หนังสือ เธอชอบอ่านหนังสือมากจนข้าไม่อาจเข้าใจว่าทำไมเธอถึงชอบอ่านหนังสือนัก หากเธอว่างจากการสอนข้า -หรือบ่นข้า- เธอจะอ่านหนังสือ หรืออาศัยอยู่ในหอสมุดตลอดเวลาที่เธอว่าง เวลาข้าทำให้เธอโกรธ ข้ามักขอเธอคืนดีด้วยหนังสือเสมอ แต่ต้องเลือกหนังสือที่เธอชอบด้วยนะ ถ้าเจ้าให้หนังสือที่เธอไม่ชอบเพื่อขอคืนดีล่ะก็ มันจบไม่สวยแน่นอน -ข้าค่อนข้างจำวันนั้นได้ดี- และเธอชอบต่อสู้ พวกเจ้าต้องไม่เชื่อแน่ว่าเธอสามารถต่อสู้ชนะทหารของข้าได้ด้วยเทคนิคที่ข้าก็ไม่อาจอธิบายเป็นเหตุหรือผลใดใด -เธอสอนข้า ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามที่เธอคิดได้ หรือนึกได้กับ-พึ่งนึกได้ เธอไม่เหมือนอาจารย์คนไหนไหนที่เคยสอนข้า ที่คล้ายจะปัญญานิ่ม แก่เรียน และต้องตามกฏเสมอกับเอาใจข้าเป็นหลัก แต่กับเธอ เธอดุร้ายและน่ากลัว ถึงจะตัวเล็กกว่าข้าและข้าสูงกว่าเธอมาก เธอก็มักจะเงยหน้ามามองข้าด้วยสายตาที่เท่าเทียมกัน ไม่ได้มองข้าเป็นเจ้าหญิง แต่เธอมองข้าเป็นลูกศิษย์ และช่วงหลังหลังเธอมักจะไม่ก้มหัวทำความเคารพให้ข้า แต่กลับทักทายข้าด้วยคำว่า สวัสดี กับ งัย หรือ ว่างัย เป็นหลัก... และหลังจากนั้นข้าก็ไม่เคยเห็นเธอก้มหัวให้ข้าอีกเลยนอกจาก พยักหน้าทักทายข้า
-
หนึ่ง-ในสิ่งที่เธอสอนข้า
..
ที่พวกเขาไม่เคยตักเตือน หรือแนะนำทั้งที่รู้ว่าเจ้าทำไม่ถูกต้อง เพราะพวกเขาเห็นเจ้าเป็นเจ้าหญิง ที่ไม่มีวันจะได้เป็นราชินี พวกเขาทำเหมือนเจ้าเป็นเพียง เด็กเจ้าหญิง-เจ้าหญิงเด็ก ที่ต้องคอยเอาใจและทำให้เจ้ามีความสุขในโลกที่สวยงามเสมอ ในขณะที่ประชาชนบางคนต้องอดมื้อกินมื้อและฆ่ากันเพื่อแย่งชิง-กับแย่งกันเพื่อกิน เจ้าต้องยืนหยัดด้วยความจริงที่ถูกต้อง และบอกในสิ่งที่ควรจะเป็นให้พวกเขาได้รับรู้ด้วยภาษาของเจ้า ภาษาของเจ้าหญิงที่จะกลายเป็นราชินีในอนาคต
และถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะบอกพวกเขาด้วยเสียงที่มั่นคงและดวงตาที่จ้องมองแค่พวกเขา
"จงชื่นชมข้า เพราะข้าเป็นข้า
และอย่าชื่นชมข้า
เพียงเพราะข้า เป็นใคร"
ช่วงค่ำวันนั้น มีการรวมตัวกันในท้องพระโรงสำหรับจัดงานเพื่อสังสรรค์และเต้นรำ เป็นงานสังสรรค์ที่มีบ่อยครั้งจนน่าเบื่อ และยิ่งน่าเบื่อกว่าเดิมเมื่อเธอสอนให้ข้ารู้จักโลกภายนอกมากขึ้นว่าประชาชนและผู้คนส่วนมากกับส่วนน้อยมีการเป็นอยู่และใช้ชีวิตกันอย่างไร แต่วันนี้แตกต่าง เพราะมันเป็นวันที่ข้าเติบโต หลังจากที่ข้าต้องกล่าวคำบางอย่างเพื่อเปิดงานและ แน่นอน! คืนนี้ข้ากล่าวมากเป็นพิเศษ ไม่หลบหนี ไม่รีบร้อน ไม่พูดแบบขอไปที แต่ข้าตั้งใจ แน่วแน่! และจ้องมองพวกเขาเหล่านั้นที่จ้องมองมาที่ข้า ข้าพูดในหลายสิ่งที่ข้าต้องการ หลายคำที่ทำให้พวกเขาต้องชะงักและหยุดกินอะไรก็ตามที่กำลังจะเข้าปาก และหยุดดื่มอะไรก็ตามที่กำลังจะไหลรินลงคอพวกเขา ท้ายสุดข้าหยุดพูด และพยายามมองหาที่พึ่งในความกล้าของข้า ผู้สนับสนุนของข้า ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการเติบโตของข้า และเธออยู่ตรงนั้น ยืนโดดเด่นไม่เหมือนใครด้วยชุดสีดำล้ำลึกเช่นเคย ชุดหลากสีสันแสบตาและใบหน้าที่จัดจ้านของใครก็ไม่อาจลบเธอออกไปจากที่ตรงนั้นได้ ดวงตาที่แม้แต่ยืนระยะไกลก็สามารถรับรู้ได้ถึงความคมที่บาดลึกถึงจิตใจ เธอพยักหน้าช้าช้า และยิ้มเบาเบาให้ข้า
"อย่าชื่นชมเยินยอข้า เพียงเพราะข้าเป็นเจ้าหญิงของพวกเจ้า เพราะข้าจะไม่เป็นเพียงแค่เจ้าหญิงไปตลอดกาล แต่สักวันข้าจะเป็นราชินีของพวกเจ้า ฉะนั้นจงกล่าวสัตย์จริงและแนะนำความถูกต้องแก่ข้า เพื่อชี้ทางที่ถูกให้ข้า เมื่อข้าต้องเรียนรู้และก้าวหน้าเพื่อเติบโตเป็นราชินีที่ดีในอนาคต จงชื่นชมข้า เพราะข้าเป็นข้า และอย่าชื่นชมข้า เพียงเพราะข้าเป็นใคร" ข้ากล่าว
...
-ราชินีของข้า นางกระซิบ และยิ้มยโสดั่งเคย และข้าชอบรอยยิ้มนั้น
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
....
©salinsiree
..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น