(เรื่องสั้น) she and her darkness

ฉันถูกความเจ็บปวดกัดกิน ทั้งทางกายและจิตใจ

มันก่อตัวเป็นความมืดหมองหม่น คอยห่อหุ่มจิตวิญญาณของฉันมานานแสนนาน 

ฉันจำวันที่มันเริ่มต้นไม่ได้ รับรู้เพียงตอนนี้ฉันบาดเจ็บ มีบาดแผล และไม่เคยหายสนิท

บางความเจ็บปวดนั้นเรื้อรัง และฉันก็ดันทุรังอยู่กับมัน กัดกินมันเช่นที่มันกัดกินฉัน

เราไม่เคยแยกจากกัน หรือเราต่างหาทางจากกันไม่ได้

ฉันก็ไม่อาจรู้ และความมืดก็ไม่เคยบอกฉันเช่นกัน

(ไซย์ 23:53 Ts J - ปี 7s')

...

.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

.

.
มันไม่เคยปล่อยให้เธอได้นอนหลับ

มันไม่เคยปล่อยให้เธอได้พักผ่อน

และ หากมันเพียงหยอกล้อเพื่อความสนุก ให้เธอได้หลับพัก

ความฝันที่เลวร้ายก็จะกัด..และคอยกลืนกินเธอ

ทุกคืนที่แสนทรมาน ความมืดจะพาเธอดิ่งลงด้วยกัน.. สู่ที่-ที่ลึก ยิ่งลึกความสามารถในการหายใจของเธอจะลดลง เธอบอกมัน แต่ความมืดมักเห็นแก่ตัว ห่วงแต่ความพอใจของตน หาได้สนใจเธอไม่ มันทำให้เธอเกือบขาดใจเพราะขาดอากาศ จากนั้นก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระเพื่อรอดพ้นจากมัน และตื่นมาพบกับความขมขื่นในการใช้ชีวิตต่อไป...

เป็นอย่างนี้เรื่อยมา หลายๆอย่างที่เป็นเพียงมนุษย์ของเธอ ก็เริ่มที่จะเสื่อมโทรม ทรุดลง และรับอะไรแทบไม่ไหว แม้เพียงยืนให้นิ่ง มั่นคง ก็ยังทำไม่ได้ ทุกอย่างมันล้วนสั่นไหวอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ ราวกับไม่มีอะไรแน่นอนอีกต่อไป เธอจะมั่นใจได้อีกหรือไม่ และเชื่ออะไรได้อีกหรือเปล่า กับ ยังมีใครเชื่อ หรือศรัทธาในตัวเธออีกไหม...
.

.
ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนหลังจากนั้น ที่ผ่านมา ไม่มีใครจดจำ
.
.
.
.
จำได้เพียง มันเป็นค่ำคืนหนึ่งที่เลือนลาง เมื่อความมืดค่อยคืบคลาน ไซย์จึงเตรียมตัวเข้านอน เธอไม่ได้พยายามหนีหรือขัดขืนมากนักในคืนนี้

เพราะครั้งนี้เธอรอคอย เพื่อปลดปล่อยตัวตนส่วนที่เหลือทั้งที่ยังดีซึ่งมีน้อยนิด ทั้งที่เสียหายซึ่งมีมากเกินไป เธอมอบมันทั้งหมดให้ความมืด แล้วปล่อยให้มันกลืนกินเธอจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกับมัน ทันใดนั้น..

 

ไซย์ลืมตาและจ้องมองมัน ความมืดไม่แน่ใจในสิ่งที่เธอทำ และแววตาของความเกลียดชังนั้นคืออะไร จนกระทั่ง…

เธอกลายเป็นผู้ที่พาความมืดดิ่งลงด้วยกันสู่ที่-ที่ลึก

ยิ่งลึก... ความสามารถในการหายใจของเธอจะลดลง เธอเคยบอกและมันจำได้ ก่อนจะเป็นฝ่ายขัดขืนเพื่อเหนี่ยวรั้งตัวเธอเอาไว้ แต่ก็สายเกินไป…

มันดิ่งลงลึกมากกว่าครั้งไหนๆสำหรับตลอดเวลาที่ผ่านมาของไซย์ เธอทรมาน และทรมานมากขึ้นเมื่อยิ่งดิ่งลงลึกไปอีก.. จนการหายใจเริ่มติดขัด มากขึ้น มากขึ้น..แล้วค่อยน้อยลง น้อยลง...

จนเมื่อมาถึงลมหายใจสุดท้าย... ซึ่งไซย์ได้มอบมันให้ความมืดเป็นของขวัญ ก่อนเธอจะผละจากมัน และมองดูมันกรีดร้องอยู่อย่างนั้น ตรงนั้น ขณะเฝ้ามองไซย์ร่วงหล่นต่อไป

และเมื่อลมหายใจสุดท้ายของเธอจากไป ไซย์ก็ได้หลับสนิทอีกครั้ง และครั้งนี้เธอไม่ได้ฝันร้ายอีกเลย 

“ฉันได้พักผ่อนแล้ว..." 

.

.

.

. 

และมันเป็นการพักผ่อนเชิงลาจาก

เพราะมันจะยาวนานตลอดกาล จนหามีผู้ใดจดจำ

ว่าครั้งใดกัน ที่เธอคนหนึ่งต้องทนทุกข์จากความเจ็บปวด ที่ความมืดเป็นผู้สร้าง

มันคือเพื่อนสนิท เธอสร้างมัน มันสร้างเธอ

และเธอก็ลาจากมัน

แต่มันก็คือสิ่งหนึ่งในล้านสิ่ง ที่ทำให้เธอจากไปเช่นกัน

...............................................
©salinsiree
...
.
.
If you have any questions, or would like to talk, contact me!
salinsiree@gmail.com
.........

TWITTER @sadwitchwriting

FB - facebook.com/sadwitchwriting/