SaLinsiree: (เรื่องสั้น) ฝันร้าย

ฝันร้าย

คือส่วนหนึ่งของชีวิตไซย์ มันไม่เคยแยกจาก หรือออกห่างจนรู้สึกว่ามันกำลังหาย มีแต่เข้าไกล้และสัมผัสได้จนอดคิดไม่ได้ว่า มันจะไม่มีวันหาย...

เพราะในทุกๆค่ำคืนของเหล่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ ต่างพากันหลับไหล

ไซย์ เธอเป็นมนุษย์คนหนึ่งเช่นกัน หากแต่เธอไม่ได้หลับไหล หากแต่เธอกำลังวิ่งหนี ความฝัน… และมันคือฝันร้าย มันสอน-ให้ไซย์ได้รู้สึกหยั่งลึกจนเข้าใจ ว่าต่อให้หนีความทรงจำที่โหดร้าย หลงลืมความเจ็บปวดที่เคยมีได้แค่ไหน อย่างไรเสีย มันก็จะมาคอยเตือน ย้ำให้เธอได้รับรู้และไม่มีวันลืมแม้แต่ในรายละเอียดละเล็กละน้อยของบาดแผล ทั้งหมดจะเป็นสิ่งที่ชัดเจนในความฝันของเธอ

ซึ่งมันจะคอยตาม คอยหลอกหลอน คอยกัดกินและบิดเบี้ยวจิตวิญญาณของไซย์ ราวกับจะแบ่งหัวใจของเธอออกเป็นชิ้นๆ ละเล็กละน้อย แล้วปล่อยให้ส่วนที่เหลือออกคลานหาไขว่คว้าส่วนที่หาย

จนบางครั้ง ไซย์แยกไม่ออกในความลวงของความฝัน ว่านี่มันจริงหรือไม่ จริง…

เพราะความรู้สึกที่เกิดขึ้น ยามที่ความฝันเข้าคลอบงำนั้น มันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน... เจ็บปวด เดียวดาย ทรมานและไร้หลักแหล่ง

จนแม้ตระหนัก-คิดได้ว่า “ฉันตื่นแล้ว” แต่ทั้งหมดของความรู้สึกหม่นๆเหล่านั้นกลับยังอยู่ วนเวียนอยู่กับลมหายใจ ราวกับได้กลิ่นไอจากฝันร้ายที่พึ่งผ่านไป ทั้งสดใหม่ ทั้งตื่นตระหนก ราวกับมันพึ่งเกิด หรือเกิดขึ้นไปแล้วจริงๆ

และมันเป็นเรื่องที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานในทุกๆค่ำคืน ยามที่เสียงต่างๆค่อยเงียบ และเจือจางลง ยามที่ความมืดค่อยคืบคลาน รอให้ไซย์กลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน

จน

เมื่อถึงเวลา… ความมืดได้พาไซย์ดิ่งลงด้วยกันสู่ที่-ที่ลึก เธอบอกความมืดเสมอ ว่าหากยิ่งดิ่งลงลึก ความสามารถในการหายใจของเธอจะลดลง แต่ความมืดมักเห็นแก่ตัวห่วงแต่ความพอใจของตน และหาได้ใส่ใจห่วงใยเธอแม้แต่น้อย มันรอคอย และเมื่อเห็นไซย์ผู้เป็นเหยื่ออ่อนแอลง มันจึงจู่โจม…

จากนั้นความฝันอันเลวร้ายก็ได้เข้าคลอบงำเธออีกครั้ง... อีกครั้ง และอีกครั้ง

ในทุกๆวันไซย์จะร้องไห้บ่อยเกินไป และเธอยังคงคิดมากเกินไป

เธอยังคงกิน แต่ไม่นอนในเวลาที่ควรนอน จนเมื่อเวลาผ่าน เป็นเดือน เป็นปี หรือหลายปีต่อจากนั้นเธอก็ทรุดลง ทั้งทางกายก็ซูบผอม มีเพียงเนื้อหนังบางๆปกปิดกระดูก จิตใจถูกบิดเบี้ยว จิตวิญญานมีบาดแผลและไม่เคยได้รับการเยียวยาหรือแก้ไข เป็นอย่างนั้นเรื่อยมา

จนวันหนึ่ง…

“ฉันสนิทกับมันมากขึ้น” ไซย์คิด

“มันคิดว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทของมัน..ความมืดน่ะ” ไซน์ไตร่ตรอง

และพยายามควานหาความกล้าหาญที่ซ่อนอยู่ในส่วนที่ลึก เพื่อให้มันช่วยในเรื่องที่เธอต้องตัดสินใจ…

และในคืนนั้น เมื่อความมืดค่อยคืบคลาน ไซย์จึงเตรียมตัวเข้านอน เธอไม่ได้พยายามหนีหรือขัดขืนมากนัก ครั้งนี้เธอรอคอย ปลดปล่อยตัวตนส่วนที่เหลือทั้งที่ยังดีซึ่งมีน้อยนิด ทั้งที่เสียหายซึ่งมากเกินไป เธอมอบมันทั้งหมดให้ความมืด แล้วปล่อยให้มันกลืนกินเธอจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกับมัน ทันใดนั้น..

ไซย์ลืมตาและจ้องมองมัน ความมืดไม่แน่ใจในสิ่งที่เธอทำ และแววตาของความเกลียดชังนั้นคืออะไร จนกระทั่ง…

เธอกลายเป็นผู้ที่พาความมืดดิ่งลงด้วยกันสู่ที่-ที่ลึก

ยิ่งลึก... ความสามารถในการหายใจของเธอจะลดลง เธอเคยบอกและมันจำได้ ก่อนเป็นฝ่ายขัดขืนเพื่อเหนี่ยวรั้งตัวเธอเอาไว้ แต่ก็สายเกินไป…

มันดิ่งลงลึกมากกว่าครั้งไหนๆสำหรับตลอดเวลาที่ผ่านมาของไซย์ เธอทรมาน และทรมานมากขึ้นเมื่อยิ่งดิ่งลงลึกไปอีก.. จนการหายใจเริ่มติดขัด มากขึ้นๆ..แล้วค่อยน้อยลงๆ...

จนเมื่อมาถึงลมหายใจสุดท้ายซึ่งไซย์ได้มอบมันให้ความมืดเป็นของขวัญ ก่อนเธอจะผละจากมัน และมองดูมันกรีดร้องอยู่อย่างนั้น ตรงนั้น ขณะเฝ้ามองไซย์ร่วงหล่นต่อไป

และเมื่อลมหายใจสุดท้ายของเธอจากไป ไซย์ก็ได้หลับสนิทอีกครั้ง และครั้งนี้เธอไม่ได้ฝันร้ายอีกเลย

“ฉันได้พักผ่อนแล้ว..."

พยายาม อย่าดูถูกคนที่ฝันร้าย พวกเขาไม่ต้องการหรอก ความฝันที่มีในทุกๆคืนหรือเมื่อใดก็ตามที่หลับไหล หากมันจะแย่แล้วทำให้ใจทุกข์จนหม่นหมอง แต่มันเลือกไม่ได้ที่จะไม่ฝัน ดังนั้นขอให้คนที่ไม่ฝันร้ายจนผิดปกติ คนที่หลับได้และไม่ทุกข์ใจในการนอนหลับ หรือการหลับของคุณไม่ได้ทำให้สุขภาพของคุณย่ำแย่ ก็อย่าได้มองผู้ที่ฝันร้ายอยู่เสมอว่าอ่อนแอและเป็นพวกเพ้อไร้สาระเลย พวกเขาอยากพักผ่อนมาก พวกเขาอยากพัก และหลับให้สนิท คุณรู้ไหม พวกเขาเหนื่อย

หลายสิ่งมีชีวิต ที่หาทางออกเพื่อให้ตนได้พักผ่อน จนสุดท้ายพวกเขาก็เจอทางออกเดียว ที่จะได้พักผ่อน เพียงแต่การพักผ่อนนั้น มันจะยาวนานเหลือเกิน

เพราะพวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก

บางคนอาจเป็นที่จดจำ เพราะมีคนที่รักรอบตัว จะมีคนร้องไห้เมื่อพวกเขาจากไป

บางคนอาจถูกหลงลืม และไม่มีใครเอ่ยถึง เพราะไม่มีใครรักหรือเสียใจที่พวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก